Maar in een poging om de integriteit van dat proces te beschermen, kan Portugal uiteindelijk juist die mensen straffen die het zegt toe te juichen.

Het nieuwe voorstel zou de verblijfsvereiste voor nationaliteitsaanvragen verhogen van vijf naar tien jaar voor de meeste niet-CPLP-onderdanen - en het zou met terugwerkende kracht van toepassing zijn, zelfs voor degenen die al enkele jaren legaal in Portugal verblijven. Hoewel de regel bedoeld is om misbruik tegen te gaan en het vertrouwen te herstellen, is hij zo ruim dat er geen onderscheid wordt gemaakt tussen passieve aanwezigheid en actieve deelname.

In de praktijk betekent dit dat buitenlandse professionals, ondernemers, onderzoekers en gepensioneerden - mensen die de taal spreken, een economische bijdrage leveren, gezinnen grootbrengen en de Portugese cultuur als hun eigen cultuur omarmen - nu gedwongen zullen worden om een volledig decennium te wachten om het staatsburgerschap aan te vragen. Niet omdat ze er niet in geslaagd zijn om te integreren, maar omdat ze het verkeerde paspoort hebben.

Dit zijn inwoners die niet alleen zijn gekomen om in Portugal te wonen, maar om erbij te horen. Alleen al in de openbare startersbroedplaats van Lissabon is meer dan 37% van de oprichters buitenlands - en zij hebben de afgelopen jaren meer dan 4.500 gekwalificeerde banen gecreëerd. Dit zijn geen op zichzelf staande uitzonderingen; ze zijn het bewijs dat integratie, wanneer gebaseerd op verdienste en inzet, zichtbare nationale waarde genereert.

Ik ben een van hen. We zijn naar Portugal verhuisd uit vrije keuze, niet uit noodzaak. We hebben een bedrijf opgebouwd, banen gecreëerd en langetermijnverplichtingen aangegaan op basis van de wetenschap dat het wettelijke kader stabiel was. Door nu de lat anders te leggen, geven we een verkeerd signaal af - niet alleen aan inwoners zoals wij, maar ook aan toekomstige investeerders, werkgevers en gezinnen die een soortgelijke weg overwegen.

Dit gaat niet over privileges of sluiproutes. Het gaat om eerlijkheid. Een one-size-fits-all aanpak lijkt misschien onpartijdig op papier, maar het wist de echte verschillen uit tussen degenen die diep integreren en degenen die dat niet doen.

Het gaat niet om het bevoordelen van rijkdom of opleiding - het gaat om bijdrage en inzet. Een eerlijk systeem zou een onderscheid moeten maken tussen inwoners die investeren in de toekomst van het land - economisch, taalkundig en cultureel - en inwoners die afstand houden van de instellingen, taal of waarden van het land. One-size-fits-all negeert dat onderscheid volledig.

Landen als Nederland en Singapore - zowel selectief als streng - slagen erin om het staatsburgerschap te versnellen voor inwoners die integratie aantonen door middel van taalbeheersing, langdurige bijdrage en burgerparticipatie. Portugal kan hetzelfde doen zonder afbreuk te doen aan zijn normen.

Een eenvoudige oplossing zou zijn om de reeds opgebouwde tijd te honoreren - bijvoorbeeld 3,5 jaar, of ~70% van de eerdere vereiste vijf jaar - op voorwaarde dat de inwoner echte integratie kan aantonen. Dit omvat vloeiend Portugees spreken, een stabiel verblijf, belastingafdracht, begrip van burgerlijke instellingen en een duidelijke betrokkenheid bij het land - niet alleen economisch, maar ook cultureel.

Velen vertrouwen op privégezondheidszorg, belasten de openbare systemen niet en hebben Portugal gekozen om hun toekomst in te investeren.

Het belonen van deze vormen van erbij horen is geen verwatering - het is afstemming. Het weerspiegelt het beste waar het Portugese burgerschap voor zou moeten staan: gedeelde waarden, wederzijdse inzet en vertrouwen dat in de loop der tijd is opgebouwd.

De regels halverwege veranderen dreigt dat vertrouwen aan te tasten. Portugal heeft nog tijd om de koers te corrigeren - en door dat te doen zou het meer bewijzen dan welke toespraak dan ook ooit zou kunnen.