Ferrari vertegenwoordigt het toppunt van prestaties, begeerlijkheid en racestamboom in de autowereld.

In zijn 86-jarige geschiedenis heeft het Italiaanse bedrijf enkele van 's werelds duurste en snelste auto's gebouwd.

De nieuwste creatie, de F80, is het vlaggenschip van de Ferrari-modellenreeks, met een 3,0-liter V6 met dubbele turbo en drie elektromotoren die samen 1.184 pk leveren.

Maar welke supercars van Ferrari kwamen ervoor? We hebben alle klassieke modellen bekeken waar de F80 tegenop zal kijken.

288 GTO

Credits: PA;

De 288 GTO was een van de eerste supercars ter wereld toen hij in 1984 op de markt kwam.

Hij werd aangedreven door een 2,9-liter V8 met dubbele turbo en het vermogen werd via een handgeschakelde zesversnellingsbak naar de achterwielen gestuurd.

De aandrijflijn produceerde 389 pk en alle panelen waren gemaakt van koolstofvezel, glasvezel en Kevlar, waardoor de auto slechts 1.158 kg woog.

De buitenkant was voorzien van flip-up koplampen, vier dagrijlichten en de luchtroosters en spoilers waren een eerbetoon aan de oude 250 GTO racer uit de jaren '60.

F40

Credits: PA;

Een van Ferrari's grootste hits kwam in 1987 met de F40, die wegauto's naar een nieuw niveau tilde.

Bij de F40 draaide alles om lichtheid, wat betekende dat het interieur was gestript zonder tapijten of stereo en zelfs de lak was een stuk dunner dan bij de standaard Ferrari's - allemaal om het gewicht van de auto te verlagen.

Onder de motorkap werd hij aangedreven door dezelfde 2,9-liter twin-turbo V8 als in de 288 GTO, maar de cilinderinhoud was vergroot, waardoor het vermogen steeg tot 464 pk en de auto slechts 1.254 kg woog.

Al deze gewichtsbesparing zorgde ervoor dat de F40 destijds een van de snelste wegauto's ter wereld was, met een tijd van 0-60 km/u in 3,9 seconden en een topsnelheid van 201 mph - de eerste wegauto die de 200 mph barrière doorbrak.

F50

Credits: PA;

De opvolger van de F40 was de F50, en die had na het succes van zijn voorganger heel wat in petto.

De F50 was uitgerust met een 4,7-liter atmosferische V12-motor met een vermogen van 505 pk en een topsnelheid van 194 km/u.

Het ontwerp veranderde ook, met koplampen aan de voorkant en diepe kanalen om de lucht soepel over de auto te laten stromen en de V12-motor koel te houden.

De motor van de auto werd tussen de cabine en de achteras gemonteerd, waardoor hij een middenmotor kreeg, wat ook hielp om de gewichtsverdeling van de auto te verbeteren.

Enzo (F60)

Credits: PA;

Aan het begin van het nieuwe millennium besloot Ferrari een nieuwe supercar voor de 21e eeuw uit te brengen, en dat was de F60 - ook wel bekend als de Enzo.

Hij verving de F50 en had een gladdere carrosserie, schaardeuren en een grotere 6,0-liter V12 aandrijflijn met natuurlijke aanzuiging die in totaal 642 pk leverde. Met dit vermogen kon hij een geclaimde topsnelheid van 217 km/u halen.

Andere veranderingen waren onder andere carbon-keramische remschijven, een carrosserie van koolstofvezel en een scherpere voorkant in Formule 1-stijl - geavanceerde technologie voor die tijd.

Hij had ook een halfautomatische versnellingsbak met schakelpeddels voor sneller schakelen. Ferrari beweert dat er wereldwijd slechts 400 exemplaren van de Enzo zijn gemaakt.

De Ferrari

Voordat we de F80 hadden, gaf Ferrari ons de La Ferrari, wat misschien klinkt als een eigenaardige naam - vooral vertaald in het Italiaans - die 'De Ferrari' betekent.

Hij maakte deel uit van de 'Heilige Drievuldigheid' hypercar showdown van 2010 en streed met directe rivalen van Porsche en McLaren.

De La Ferrari was het eerste model van het bedrijf dat gebruik maakte van een hybride aandrijflijn, met een 6,3-liter V12 gekoppeld aan een elektromotor, die een kolossale 937 pk produceerde en een geclaimde topsnelheid van 231 km/u haalde.

De La Ferrari had ook een zeventraps versnellingsbak met dubbele koppeling en paddle-shift, waarbij het vermogen naar de achterwielen werd gestuurd.

Bovendien was er zelfs een drop-top 'Aperta' model, met een koolstofvezel deksel en canvas afdekking, voor de ultieme wind-in-de-haren ervaring.